Afscheid nemen
Lieve schat, 21 jaar geleden maakten we via een krantje een afspraak met elkaar. Ons eerste afspraak was in september 2004 op een terrasje ergens in Leuven. Toen ik je voor het eerst zag, leek je mij een fijne vent te zijn. Bij een tas koffie werd er niet veel gezegd en ik dacht: die man lijkt me geen prater te zijn. Na een half uurtje dacht ik: hier heb ik het gehad en vond een excuus om op te stappen. Ik zei jou dat ik naar huis moest om mijn eten te maken. Na een maand bleef ik maar aan je denken en ik dacht: waarom hem geen tweede kans geven als hij dat nog wilt natuurlijk. Ik twijfelde eerst maar ik waagde de sprong naar het onbekende. Gelukkig had ik het krantenknipsel bijgehouden waar jouw nummer opstond. Ik belde jou op en vroeg jou of we elkaar nog eens konden zien. Wat ook gebeurde. Na een uitstapje met jou vond ik je best meevallen en vond ik al gauw bij jou de rust die ik op dat ogenblik zo hard nodig had. De liefde groeide en bloeide en we besloten ons leven samen een kans te geven. We timmerden aan jouw huis en maakten er ons nestje van. Een jaar later in 2005 hebben we elkaar het ja-woord gegeven. Jouw liefde was mijn thuis, jouw stem mijn rust, jouw blik een plek waar ik mezelf mocht zijn. We hebben gelachen, gehuild, geleefd en wat wij waren zal nooit verdwijnen. Wij waren als het ware een hecht gezin. Ik noemde het 'Mijn kleine geluk'. Niets was voor jou te veel, je hield van mij en van mijn kinderen en kleinkinderen, vooral met Sara had je een speciale band opgebouwd. Voor haar was jij haar opa. Wij zijn dankbaar omdat het er was, omdat we samen iets moois hebben mogen meemaken. Maar we hebben ook ons deel gehad in goede en kwade dagen, het noodlot heeft ons niet gespaard.
Na de dood van Christine en onze zoon Christiaan waren we even de weg kwijt, we waren als het ware elkaar even verloren. We zwegen als woorden te zwaar wogen. Maar ook die stormen hebben we doorstaan. Al snel hadden we elkaar terug gevonden, en genoten we weer van het leven. Alles liep weer goed tot... jij in 2022 ondervond dat auto rijden niet meer zo goed ging. Je wist toen nog niet wat hier de oorzaak van was. Je maakte een afspraak met de dokter en je kreeg toen te horen dat je de ziekte van Parkinson had. We waren genoodzaakt de auto te verkopen. Ons leven veranderde voorgoed. Vaak liet ik een traan omdat ik besefte dat het samen genieten van zon, zee en strand, het lekkere eten en drinken samen met ons gezinnetje, nu allemaal voorbij zou zijn. Op een dag merkte ik dat je moraal zo laag stond dat ik vreesde dat jij je iets zou aandoen, wat later ook bleek waar te zijn. We waren toen net op tijd en met de ambulance zijn we naar het ziekenhuis gereden.
Maar Dijlenhof was je redding, je leerde andere bewoners kennen en het leven leek weer fijn te zijn. Ik daarentegen bleef vele uren alleen maar bleef jou met liefde verzorgen.
De ziekte tastte je lichaam verder aan, ook je darmen leken niet meer goed te werken, dag na dag begon je achteruit te gaan. Vanaf dan heb ik besloten je thuis tot de laatste dag met liefde te verzorgen. Je wens was om waardig te mogen sterven en je vroeg euthanasie aan. Voor jou was het leven niet meer de moeite waard om verder te leven. Ik had het vaak moeilijk om mijn emotie te verstoppen voor de buitenwereld. Ik wilde me kranig houden, maar soms was het mij te sterk en viel er toch een traan in het bijzijn van een vriend of vriendin.
Nu ik je heb moet laten gaan, is het verdriet in mijn hart groot. Er is een verdriet omdat er iets waardevol eindigt. Maar jij hebt jouw rust nu gevonden en dat geeft dat mijn verdriet minder intens is.
Afscheid is niet het einde, maar een begin van een ander leven, ergens in het universum. Je bent eindelijk weer samen met Marie Louise, je eerste vrouw die overleden is aan kanker, alsook je pluszoon Christiaan en je plus schoondochters Christine en Kathleen. Het zal moeilijk worden zonder jou. Maar ik weet dat mijn gezin en vrienden me zullen bijstaan. Lieve man van mij, bedankt dat ik jou in mijn leven heb mogen hebben.De avond voor je overlijden hebben wij elkaar nog innig omhelst terwijl jij deze woorden nog hebt gezegd:jij was mijn grote liefde.Ik heb je oprecht lief gehad.Ik zal die woorden nooit vergeten.
In naam van heel de familie,je zoon Yves, Sara, Bram, Rita, Melissa, vrienden en kennissen zeg ik dank u wel lieve echtgenoot, het ga je goed.
Je vrouw Lieve Neve